O que se me ocorre ao pensar nesta indiferenza é uhna regresión, unha regresión á infancia cando o neno comeza a andar e a explorar por si mesmo, cando vemos que sabe facer cousas que ninguen lle ensinou ou que el mesmo aprende por pura imitación, unha regresión á aquela afastada felicidade dos animais. Acadar a semellanza natural dos humanos co resto dos animais (ainda que alguns humanos xa parecen animais e outros sonno de feito, mentres que outros estan tan lonxe dos animais que nin sequera son humanos)
Mais ou menos todos chegamos a sentirnos identificados cun animal e, non sei se é evidente, pero eu sintome profundamente identificado cos felinos en xeral, co gato en particular.
Non é tanto polos tópicos que se lle aplican tradicionalmente (que tamén, o feito de que sexa o tipico animal das meigas animame moito) como por o que representa para min.
As palabras "indiferenza relativa" definennos a ambos (ao gato e máis a min). O gato é independente e vaidoso, da igual que queiras poñerlle un nome, porque só responerá a el se lle peta nese momento, non importa que o peches na casa porque intentará saltar algun muro e fuxir para voltar puntual á hora da cea.

Esta idiferenza (felina) chega a definir a miña filosofía de vida. Sen dubida eu falo so de certos gatos, non dos gatos que chean de pelos o sofá porque son auténticas bolas de pelo e cando lles berras foxen e agóchanse no seu coxín co seu ratón de goma, non. Eu falo dos gatos que te chean o sofá de pelos, rabúñancho todo e cando lles berras mantéñenche a mirada. Esa é a verdadeira indiferenza, porque realmente un sofá un pouco rabuñado non é suficientemente importante como para preocuparse ou desgustarse.

Se algunha vez vos cruzades pola rua con algunha persoa que vos mira aos ollos fixamente ata que a rebasades acabades de cruzarvos cun gato violeta.

Etiquetas: Maxia

Por algunha razón ultimamente a ninguén se lle ocorren ideas para series, nin sequera series ñoñas e previsibles como as que houbo sempre. Parece que nun afan de reducir o presuposto da tele para as mulleres dos poidan mercar outro chalet ou algo así, en vez de reducirlle o salario a Ana Rosa Quintana (co que as devanditas señoras poderían mercar un bloque de pisos) decidiron despedir a todos os guionistas. Consecuencias:

1. Reposicións: "El coche fantástico", "Magnum", "Colombo"...(A menos mala, sempre mola ver de novo esas series que cando eramos nenos parecian supersofisticadas e agora vemos os cachos de cinta aislante que pegaban os botons do coche fantastico)
2. Polígrafos: (AAAAAAAAAA!) En antena tres todas a tardes, as noites dos venres e os sábados, en tele cinco outro tanto. Xa no lles queda ninguen a quen amarrar ao trebello, o próximo, o cadaver de algúen (e ainda lles vai dar que minte)
   
3. Decimo octava temporada de "Mira quien baila" (os do polígrafo e estos teñen un tunel que vai dun plató a outro e xa non sacan de aí aos famosetes d medio pelo)
4. Espeluznante aumento de morte neuronal. (no fai falla explicar nada non?)

Conclusión: a partir das tres e media apagade a tele (e eu que vos tamén a desenchufaba e cortaba a corrente no vaia ser o demo)

P.D. (aos que leron o post anterior e lles mola o anime cambiaron Naruto da hora, dano ás 10:45)

Etiquetas: Humanos